Smrt 12 banjalučkih beba je događaj koji se desio u maju i junu 1992. godine tokom raspada Jugoslavije i rata u BiH, kada je na odeljenju za intenzivnu njegu u banjalučkom porodilištu umrlo 12 novorođenčadi uslijed nedostatka kiseonika potrebnog za adekvatan tretman. Nestašica je bila posljedica blokade srpske teritorije od strane hrvatskih i muslimanskih vojnih snaga u rejonu Semberije na sjeveroistoku BiH. Ove smrti kao i sve veća nestašica osnovnih životnih potrepština su bile razlog za veliku vojnu operaciju „Koridor“, gdje su se snage Vojske Republike Srpske sukobile sa hrvatskim (HV i HVO) i muslimanskim (ARBiH) vojnim snagama. Sukobi su trajali od 14. do 26. juna 1992. godine i završili su se probojem blokade. Kasnije u narodu ova istorijska vojna pobjeda je nazvana “Koridor života”, jer je omogućila nove živote, kako je i sam general VRS Momir Talić rekao: “Neću da djeca više umiru”.

Sam grad i okolina Banja Luke nisu imala ratna dešavanja, ali su se u blizini Banja Luke vodile žestoke borbe srpskih vojnika protiv muslimanskih i hrvatskih, koje su uglavnom djelovale skupa. Vojska Republike Hrvatske je takođe izvršila agresiju na Bosni i Hercegovinu, prvo u sjeveroistočnim dijelovima BiH oko Brčkog, Odžaka i Orašja, a potom u jugozapadnim dijelovima BiH: Čapljina, Duvno, Livno, Kupres. Pored hrane, u Banja Luci je nedostajalo najviše medicinskog i sanitetskog materijala. U to vreme su hrvatske i muslimanske vojne snage pod blokadom držale „posavski koridor“, koji je povezivao zapadni dio Republike Srpske i Republiku Srpsku Krajinu sa istočnim dijelom i Srbijom. Ovim je bilo onemogućeno da se potreban kiseonik do Banje Luke dostavi kopnom. Jedini put kojim je kiseonik bilo moguće dostaviti je vazdušni, ali zbog uvođenja sankcija Saveznoj Republici Jugoslaviji od strane Saveta bezbjednosti, avionu koji je trebalo da iz Beograda dostavi kiseonik za Banju Luku nije bio dozvoljen let.

Upućeni su mnogi apeli za pomoć putem radija, televizije, Glasa Srpskog i ostalih novina, ali iako su predstavnici UNICEF-a i ostalih međunarodnih humanitarnih organizacijama bili dobro upoznati sa ovim problemom, avion sa bocama kiseonika je nekoliko dana čekao dozvolu za polijetanje koju na kraju nije dobio. Nedugo zatim zbog nedostatka kiseonika umire 12 novorođenčadi na Klinici za dečje bolesti u Banjoj Luci. Iako su doktori pokušali da upotrebe „industrijski kiseonik“ kojeg su dobili od VRS i nekoliko privatnih preduzetnika, kao i od nekoliko građana, to je bilo nedovoljno da se bebe spasu.

Nakon sedam dana od datuma smrti posljednje umrle bebe, Vojska Republike Srpske zajedno sa jedinicama Srpske Vojske Krajine uspostavlja koridor sa Srbijom, kojim se od tada kiseonik redovno mogao dostavljati i omogućeno je bolje snabdevanje zapadnih srpskih zemalja. Dve bebe iz Banja Luke su uspijele da prežive ali ne zadugo i ne bez posljedica.