Veliki srpski pisac i nobelovac Ivo Andrić /1892-1975/, član Srpske akademije nauka i umetnosti, autor romana “Na Drini ćuprija” i “Travnička hronika”, umro je 13. marta 1975. godine.

Andrić pripada književnim klasicima 20. vijeka, kao izuzetan stilista i hroničar sudbina ljudi na ovim prostorima.

Studirao je književnost i istoriju u Zagrebu, Beču, Krakovu i Gracu, gdje je doktorirao na istoriji 1924. godine djelom “Razvoj duhovnog života u Bosni pod uticajem turske vladavine”.

Andrić je u Prvom svjetskom ratu hapšen i interniran, između dva svjetska rata bio je ambasador Jugoslavije u Berlinu, a poslije Drugog svjetskog rata živio je u Beogradu.

Ovaj pripovjedač snažne imaginacije i izuzetan poznavalac istorije BiH u mladosti je pisao pjesme – zbirke “Eks ponto”, “Nemiri” i “Lirika”.

Andrića je odlikovala vanredna čistota jezika i brušeni stil, prefinjena psihološka analiza, duboko poniranje u suštinske probleme egzistencije i umijeće da sugestivnom magijom riječi dočara ljudsku i društvenu panoramu minulih vijekova.

Koristeći narodna predanja, legende, istorijsku faktografiju, bogatstvo mašte i osjećanja svijeta, podigao je monumentalnu književnu građevinu, posebno romanima “Na Drini ćuprija”, “Travnička hronika”, “Gospođica”, “Prokleta avlija” i “Omer-paša Latas” /nedovršen/.

Ostala njegova djela su zbirke pripovjedaka “Nemirna godina”, “Žeđ”, “Jelena, žena koje nema”, “Znakovi”, “Deca” i “Kuća na osami”, putopisi i skice “Staze, lica, predeli”, meditativna proza “Znakovi pored puta”, te “Eseji, kritike, članci”.