Istoriju i prošlost ne možemo falsifikovati, pa tako ni činjenicu da je Republika Srpska, voljom srpskog naroda, rođena 9. januara 1992. godine u Sarajevu, prije početka ratnih sukoba u bivšoj SR BiH.

Datume rođenja niko ne može birati, niti mijenjati. Oni su činjenica, kao što je činjenica i da je 9. januar 1992. godine rođendan Republike Srpske. Srpski narod je svoju Republiku stvorio u miru, prije građanskog rata u BiH, a odbranio je tokom Odbrambeno-otadžbinskog rata i izborio se za njeno međunarodno priznanje u Dejtonu 1995. godine.

Istorijske činjenice pokazuju da sve što su srpski narod i njegov predstavnici činili u BiH od 1991. godine do danas bilo legalno i legitimno s ciljem da se izbjegne rat.

PLEBISCIT SRPSKOG NARODA – IZAŠLO OKO 85 ODSTO GRAĐANA, 98 ODSTO GLASALO ZA OSTANAK U JUGOSLAVIJI

Nakon što su 15. oktobra 1991. godine hrvatski i muslimanski poslanici u Skupštini SR BiH preglasavanjem donijelu odluku o nezavisnost BiH, u potpunosti ignorišiću volju srpskog naroda, srpski poslanici su 24. oktobra 1991. godine održali zajedničku sjednicu i donijeli Deklaraciju Skupštine srpskog naroda u BiH kojom je formirana Skupština srpskog naroda.

Odmah su održali i prvu sjednicu, a srpski poslanik, ugledni sarajevski ljekar Milutin Najdanović, koji je na početku rata u BiH odveden iz stana i svirepo ubijen u tom takozvanom multietničkom Sarajevu, predložio je da za predsjednika Skupštine bude izabran Momčilo Krajišnik. Njegov prijedlog jednoglasno je prihvaćen, a za potpredsjednike su izabrani Milovan Milanović i Branko Simić.

Poslanici su potom na istoj sjednici donijeli odluku o raspisivanju plebiscita o ostanku srpskog naroda BiH u zajedničkoj državi Jugoslaviji koji je održan 9. i 10. novembra 1991. godine. Pitanje je glasilo: “Da li ste saglasni sa odlukom Skupštine srpskog naroda u BiH od 24. oktobra 1991. godine da srpski narod ostane u zajedničkoj državi Jugoslaviji, sa Srbijom, Crnom Gorom, srpskim autonomnim oblastima, te drugima koji se za taj ostanak izjasne?”.

Prema podacima koje su objavili organizatori plebiscita, na glasanje je izašlo oko 1.350.000 građana ili 85 odsto, od kojih se 98 odsto izjasnilo za ostanak u Jugoslaviji.

Nakon izražene volje Srba na plebiscitu, održana je sjednica Skupštine srpskog naroda u BiH u sarajevskom hotelu “Holidej in” 21. decembra 1991. godine na kojoj je donesena odluka da do 14. januara 1992. bude proglašena Srpska Republika BiH koju čine sva naseljena mjesta u kojima se apsolutna većina stanovnika izjasnila za ostanak u Jugoslaviji.

DEKLARACIJA O PROGLAŠENJU REPUBLIKE SRPSKOG NARODA BiH 9. JANUARA 1992. GODINE

Skupština srpskog naroda u BiH je 8. januara 1992. godine usvojila Deklaraciju objave Republike srpske BiH, a narednog dana, 9. januara, Deklaraciju o proglašenju Republike srpskog naroda BiH u kojoj piše:

“Skupština srpskog naroda u Bosni i Hercegovini, kao legitimni, slobodno i demokratski izabrani predstavnik i zaštitnik njegovih prava i interesa, ostvarujući njegovu plebiscitom izraženu volju i na njoj zasnovanu svoju odluku da se pristupi formiranju Republike srpske Bosne i Hercegovine, na zasjedanju održanom 9. januara 1992. godine donosi:

Deklaraciju o proglašenju Republike srpskog naroda Bosne i Hercegovine
I
Na područjima srpskih autonomnih regija i oblasti i drugih srpskih etničkih cjelina u Bosni i Hercegovini, uključujući i područja na kojima je srpski narod ostao u manjini zbog genocida koji je nad njim izvršen u Drugom svjetskom ratu, a na osnovu plebiscita održanog 9. i 10. novembra 1991. godine na kome se srpski narod izjasnio za ostanak u zajedničkoj državi Jugoslaviji, osniva se i proglašava Republika srpskog naroda Bosne i Hercegovine.
II
Republika se nalazi u sastavu savezne države Jugoslavije kao njena federalna jedinica.
III
Teritorijalno razgraničenje sa političkim zajednicama drugih naroda, Bosne i Hercegovine, kao i razrješavanje ostalih međusobnih prava i obaveza, izvršiće se mirnim putem i dogovorom, uz uvažavanje etničkih, istorijskih, pravnih, kulturnih, ekonomskih, geografskih, komunikacijskih i drugih bitnih kriterija i uz poštovanje principa i pravila međunarodnog prava.
IV
Osnove društvenog, političkog i državnog sistema Republike urediće se njenim ustavom. Ustavom Republike garantovaće se puna ravnopravnost i jednakost pred zakonom naroda i građana i zaštita od bilo kog oblika diskriminacije.
V
Do izbora i konstituiranja njihovih organa i institucija koji će biti ustanovljeni ustavom Republike, funkcije državnih organa u Republici obavljaće sadašnja Skupština srpskog naroda u Bosni i Hercegovini i Ministarski savjet.
VI
Sjedište organa Republike je u Sarajevu.
VII
Do donošenja ustava, zakona i drugih propisa Republike na njenom području će važiti savezni propisi, kao i propisi dosadašnje SR Bosne i Hercegovine, osim onih za koje Skupština srpskog naroda utvrdi da su u suprotnosti sa saveznim ustavom.
VIII
Organi vlasti dosadašnje SR Bosne i Hercegovine predstavljaće zajedničke organe nacionalnih zajednica u prelaznom periodu, do konačnog teritorijalnog razgraničenja i razrješenja ostalih prava i obaveza. U prelaznom periodu zajednički organi konsenzusom donose neophodne odluke i akte.
IX
Ova deklaracija stupa na snagu danom donošenja, a uvešće se u život danom eventualnog priznavanja nezavisnosti Bosne i Hercegovine. Uvođenje Deklaracije u život odložiće se na neodređeno vrijeme pod uslovom da zahtjev za priznanje nezavisnosti Bosne i Hercegovine njegovi podnosioci povuku do 15. januara 1992. godine.
X
Deklaracija će biti objavljena u `Službenom glasniku srpskog naroda u Bosni i Hercegovini`”.

Na skupštinskom zasjedanju Deklaraciju je pročitao doktor Vojislav Maksimović, akademik, profesor emeritus i član Senata Republike Srpske, prvi rektor Univerziteta u Sarajevu /Republike Srpske/, današnjeg Univerziteta u Istočnom Sarajevu.

Nakon osnivanja “Službenog glasnika Republike Srpske”, tada “Službeni glasnik srpskog naroda u BiH”, Deklaracija je objavljena u broju 2/92. Do uspostavljanja “Službenog glasnika”, akti koje je Skupština usvojila od svog osnivanja 24. oktobra 1991. godine, uključujući i Deklaraciju o proglašenju Republike, objavljivani su u tadašnjem Listu srpskog naroda “Javnost”.

Na sjednici 28. februara 1992. poslanici su usvojili Ustav Srpske Republike i Ustavni zakon za njegovo sprovođenje.

IGNORIŠUĆI VOLJU SRPSKOG NARODA ORGANIZOVAN NELEGITIMNI REFERENDUM O NEZAVISNOSTI BiH, U SARAJEVU UBIJEN SRPSKI SVAT I ZAPALJENA SRPSKA ZASTAVA – UVOD U RAT

Međutim, ignorišući volju srpskog naroda, muslimansko-hrvatska koalicija održala je neustavni referendum i izglasala nezavisnost BiH, iako je i procenat te izlaznosti bio nedovoljan. Dana 1. marta 1992. godine organizovan je referendum, čime je BiH formalno izdvojena iz ustavnog i teritorijalnog poretka Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije, za šta je glasalo 62,7 odsto muslimanskih i hrvatskih birača.

Na taj dan 1992. godine ispred Stare pravoslavne crkve na Baščaršiji, u centru Sarajeva, ubijen je srpski svat Nikola Gardović i spaljena srpska zastava, što je nagovijestilo građanski rat u BiH i pokazalo šta se sprema sarajevskim, kao i Srbima u cijeloj BiH.

U Federaciji BiH /FBiH/ 1. mart se obilježava kao takozvani “dan nezavisnosti”, dok srpski narod ovaj datum doživljava kao dan kada je donesena nelegitimna odluka muslimanskog i hrvatskog naroda protiv srpskog naroda i njihovih interesa i dan kada je mučkim i kukavičkim ubistvom srpskog svata najavljeno etničko čišćenje sarajevskih Srba.

Naredna sjednica Skupštine srpskog naroda u BiH održana je 18. marta 1992. i na njoj je prihvaćen mirovni plan portugalskog diplomate Žozea Kutiljera, koji je predlagao da BiH bude uređena kao decentralizovana država tri nacionalna kantona. Taj dokument odbili su predstavnici muslimanskog naroda, iako ga je Alija Izetbegović prethodno potpisao.

Nakon što je 6. aprila 1992. krnja Vlada Socijalističke Republike BiH, na osnovu muslimansko-hrvatskog referenduma, proglasila nezavisnost BiH od Jugoslavije, a Evropska zajednica priznala tu nezavisnost, u Banjaluci su se već sutradan, 7. aprila 1992, sastali poslanici Skupštine srpskog naroda BiH i donijeli odluku o proglašenju Republike srpskog naroda BiH i ostanak u Jugoslaviji.

NAZIV REPUBLIKA SRPSKA USVOJEN 12. AVGUSTA 1992.

Od svog osnivanja Republike Srpske u januaru 1992. godine u upotrebi su bili nazivi: Republika Srpska BiH, prema odluci da se pristupi formiranju Republike Srpske BiH /1991/, Republika srpskog naroda BiH, u skladu sa Deklaracijom o proglašenju Republike srpskog naroda BiH /1992/, Srpska Republika BiH, prema Ustavu Srpske Republike BiH /1992/ i Srpska Republika, prema Deklaraciji o državnom i političkom uređenju države /1992/.

Sadašnji naziv – Republika Srpska usvojen je 12. avgusta 1992. kada je Skupština srpskog naroda u BiH /sadašnja Narodna skupština Republike Srpske/ usvojila amandmane 7 i 8 na Ustav Srpske Republike BiH.

9. JANUARA DAN REPUBLIKE – REPUBLIČKI PRAZNIK

Dan Republike Srpske je bio prvobitno utvrđen Zakonom o slavama i svetkovinama 1992. godine kao jedan od praznika. Kasnije je ovaj zakon ukinut, a Dan Republike je utvrđen Zakonom o praznicima Republike Srpske kao republički praznik koji se praznuje 9. januara.

Imajući u vidu da je u vrijeme donošenja Deklaracije koja je u članu 5 kao prioritet iskazala standard obezbjeđenja i zaštite ljudskih prava, poslanici Narodne skupštine su ocijenili da je to dovoljan razlog da se upravo datum njenog donošenja, 9. januar, odredi kao Dan Republike.

Narodna skupština je, sprovodeći odluku Ustavnog suda (U 4/04), donijela Zakon o praznicima Republike Srpske 30. marta 2007. godine u redovnoj proceduri uz učešće predstavnika sva tri konstitutivna naroda – Srba, Hrvata i Muslimana.

Tvrdnje da se Dan Republike ne može slaviti 9. januara su izrazito političkog karaktera, i to samo sa jednim jasnim ciljem – negacije legaliteta i legitimiteta Republike Srpske i dejtonskog ustavnopravnog poretka BiH, a sve radi stvaranja unitarne centralizovane BiH.

Dan Republike, 9. januar, ne ugrožava nikoga, niti bilo čiji nacionalni i vjerski identitet, kao ni ravnopravnost bilo kojeg od konstitutivnih naroda u Republici Srpskoj i BiH, te je u skladu sa univerzalnim vrijednostima, evropskim tekovinama i dobrim iskustvima, za razliku od, na primjer, 1. marta dana kada je ubijen srpski svat i zapaljena srpska zastava, a što je u FBiH “praznik”.

Narodna skupština je, u skladu sa Ustavom Republike Srpske i Zakonom o referendumu i građanskoj inicijativi, 25. septembra 2016. godine održala republički referendum na kojem je glasalo 679.069 birača, od kojih se 99,81 odsto izjasnilo da podržava da se 9. januar obilježava kao Dan Republike.

Sprovodeći volju građana iskazanu na referendumu, Narodna skupština je 25. oktobra 2016. godine usvojila Zakon o Danu Republike Srpske u čijem Članu 2 stav 1 jasno piše: “Na osnovu potvrđene volje građana Republike Srpske, 9. januar se utvrđuje kao Dan Republike Srpske”.

Dan Republike obilježava se kao dan osnivanja i proglašenja Republike Srpske, koja je u Dejtonu dobila međunarodno priznanje i koja je Ustav dobila 28. februara 1992. godine, prije Ustava BiH sa kojim je usklađen, nakon njegovog donošenja, 14. decembra 1995. godine.

Opštim okvirnim sporazumom za mir u BiH, Dejtonskim sporazumom, potpisanim 21. novembra 1995. godine, Republika Srpska dobila je međunarodno priznanje kao jedan od dva entiteta državne zajednice BiH.

Ovo su istorijske činjenice koje se ne mogu pobiti, niti mijenjati, koliko god danas političko Sarajevo, razni strani mešetari, ambasadori, zvani ili samozvani visoki predstavnici tvrdili drugačije i prijetili da 9. janauara i obilježavanja Dana Republike neće biti, jer je to, ka ko kažu, neustavno.

NA PRIJETNJE LAŽNOG NAMJESNIKA ŠMITA STIGAO JEDINSTVEN ODGOVOR IZ SRPSKE – DAN REPUBLIKE JOŠ SVEČANIJI, VELIČANSTVENIJI I MASOVNIJI

Samozvani visoki predstavnik prepotentni Kristijan Šmit, prepoznatljiv jedino po hitlerovskim gestikulacijama i propaloj političkoj karijeri, poziva se na odluke Ustavnog suda BiH, ocjenjuje šta je ustavno, šta neustavno, a taj isti sud je 2006. godine potvrdio da pojedinac koji bi bio visoki predstavnik u BiH mora da prođe proceduru imenovanja u Savjetu bezbjednosti UN, koju je Nijemac izbjegao jer veoma dobro zna da nema podršku.

Sljedbenik nacističke ideologije otišao je još dalje, pa je zatražio od Brisela da izvrši pritisak na zvaničnike Srbije i Crne Gore, koji su inače redovni gosti na obilježavanju Dana Republike, da ove godine ne prisustvuju svečanosti.

Prepotentni Šmit, kojeg Republika Srpska i srpski narod nikada neće priznati za visokog predstavnika jer nije izabran na tu poziciju u skladu sa predviđenom procedurom, ne znajući više šta će od svoje mržnje prema svemu što je srpsko, nedavno je histerično zaprijetio da bi zvaničnici Srpske koji budu organizovali obilježavanje Dana Republike mogli biti uhapšeni.

Osim što daje sebi za pravo da piše i nameće zakone, sada je otiša i korak dalje, pa bi čak da određuje ko će biti uhapšen…!? Nijemac koji nelegalno boravi u BiH prijeti hapšenjem legalno izabranim zvaničnicima Republike Srpske!? Još nismo saznali da li planira i hapšenje naroda koji će masovno prisustvovati obilježavanju rođendana svoje republike i ko će hapsiti – on lično ili, možda, Ramo Isak koji ima veliku želju da malo hapsi po Republici Srpskoj!?

Iz Republike Srpske Šmit je dobio jedinstven odgovor: Turisto, vrati se kući, a 9. januara i Dana Republike biće, i to mnogo veličanstvenijeg, masovnijeg, snažnijeg, jer je to volja srpskog naroda, a glas te volje su predsjednik Republike Srpske Milorad Dodik, srpski član Predsjedništva BiH Željka Cvijanović, predsjednik Narodne skupštine Republike Srpske Nenad Stevandić i predsjednik Vlade Republike Srpske Radovan Višković, kao i svi legitimno izabrani predstavnici Republike Srpske na nivou BiH.