Sutra se navršava 31 godina od stravičnog zločina tzv. ABiH nad civilima u Hadžićima. Tog proljećnog 13. aprila 1993, muslimanska granata zauvijek je prekinula živote dvojice dječaka – Staše i Srđana.

Građani Hadžića i Sarajeva sa velikim bolom i tugom pamte 13. april. Svake godine na ovaj dan probude se uspomene na ratne strahote i potresne scene koje su devedesetih godina bile svakodnevica.

Život u Hadžićima od 1992. do 1995. bio je veoma težak i može se reći nepodnošljiv. Narod je svakodnevno bio izložen velikim opasnostima jer muslimanski vojnici nisu baš nikoga štedili. Svakodnevna granatiranja i snajperska djelovanja odnijela su na stotine života. Nestašica hrane i vode kao i nedostatak osnovnih životnih namirnica samo su još dodatno ugrožavali živote građana Hadžića.

Većina stanovnika dane je provodila po podrumima i skloništima. Veliki broj djece je proživio ogromne traume i stresove. Umjesto igre i druženja, koji su svojstveni svakom djetetu, djeca Hadžića su bila prinuđena da se skrivaju od granata, da se često sele i napuštaju svoje domove, a nerjetko su bili i svjedoci stravičnih ratnih scena. Umjesto dječijih šala i nestašluka, sjećanja velikog broja tadašnje djece, a danas odraslih ljudi, vezana su za slike mrtvih i ranjenih sugrađana. Ove teške scene prouzrokovale su brojna psihička oboljenja i smetnje kod velikog broja djece i mladih.

Dječak Srđan Žuža je bio izbjeglica iz sela Bradina u opštini Konjic. U maju 1992. oružane muslimanske snage su okupirale selo Bradina i počinile stravičan masakr nad srpskim civilima. Ubijeno je 88 mještana. Oni koji su imali “sreću” da prežive bili su zatvoreni u logore. Tamo su bili izloženi stravičnim torturama, kako fizičkim tako i psihičkim. Mnoge žene i djevojke su tih dana silovane i zlostavljane. U Bradini je 26. maja 1992. ubijen i Srđanov otac Vaso Žuža, star 35 godina. Među zarobljenim logorašima bili su i Vasina žena Dušanka i njihovo dvoje djece. Tamo su proveli paklene dane, a nakon puštanja na slobodu, izbjegli su u Hadžiće. Nadali su se da tamo biti bezbjedni i zaštićeni od muslimanskih napadača. Nažalost, ta nada nije dugo potrajala. Muslimanski vojnici kao da su odlučili da porodicu Žuža zaviju potpuno u crno. Nisu im dali mira ni u Hadžićima.

Trinaesti april 1993. u ulici Slobodana Principa – Selje, ispred zgrade br. 17, naveče oko 19 časova, muslimanski vojnici su ispalili minobacački projektil kalibra 120 milimetar iz pravca Pazarića. Od dejstva zločinačke granate ubijeni su dječaci Srđan Žuža (12) i Staša Samardžić (13). Dječaci su izašli malo na ulicu da se poigraju i zabave. Niko nije slutio ovakvu tragediju! Vesela dječija igra dobila je tragičan epilog. Zločincima iz Pazarića ruka nije zadrhtala! Jedina krivica ovih dječaka bila je njihova srpska nacionalnost!

Do danas niko nije procesuiran za ovo svirepo ubistvo nevinih dječaka.

U periodu od 1992. do 1995, tokom opsade Hadžića, ubijeno je više od 550 građana, među kojima je bilo 22 djece. Od muslimanskih granata i snajpera ginuli su civili svih nacionalnosti.

Tokom opsade Hadžića pored dječaka Srđana Žuže (12) i Staše Samardžića (13), stradala su i djeca: Nikola Gligorević (13), Gordana Krunić (13), Todor Drašković (4), Bojana Hrvač (11), Slađana Stevanović (16), Goran Todorović (14), Igor Midžić (17), Almira Drina (15) i još mnogo druge djece.

Na području Sarajeva je ubijeno više od dvije stotine djece srpske nacionalnosti.

Izvor: Milivoje Ivanišević – Srpska stratišta Sarajeva 1992-1995