Lažu te Predsjedniče da je narodu dobro – nije! Dobro je njima, jer si im ti to omogućio, oni idu na odmore, dok ti za sve u Republici Srpskoj radiš bez dana odmora. Lažu te svaki put kad dođeš i kad trče da stanu s tobom rame uz rame, a nisu ti ni do članka. Narod odlazi, jer godinama ništa u Višegradu, osim semafora, nije urađeno. Ne odlaze u Njemačku, kao nekad, već u Istočno Sarajevo i u Beograd, ali ne da glasaju, već da zarade.

Višegrad je nekada bio najperspektivnija opština sa geografski najboljim položajem. Ali ni jedna vlast, poslijeratna to nije znala da iskoristi. Pogašene su giganske firme, poput Terpentina, Varde, Unisa, Alhosa, niko nije imao znanja, a ni umjeća da ih “oživi”.

Jedina nada za spas je bila odluka Vlade Republike Srpske da se podrži ideja svjetskog režisera Emira Kusturice i da se na sportskom kompleksu napravi Grad od kamena – Andrićgrad.

Ali ni to nije pomoglo da Višegrad vaskrsne, već je baš kao u andrićevom romanu “Na Drini ćuprija” veliko istorijsko-arhitektonsko izdanje, postao je novi višegradski spomenik lokalnog sukobljavanja.

I tako je Višegrad od prirodno-geografsko perspektivne opštine u kojoj je upumpano viešedesetina miliona, para svih građana Srpske, stiglo do opštine “slučaj” koja je pred stečajem.

Zanimljivo da je samo onima koji su doprinijeli da opština nazaduje i da bude u gorem položaju nego u ratnom periodu, kada su giganske firme radile, autobuska stanica postojala, a sada, u turističkom mjestu kako nazivaju Višegrad, ne postoji ni jedan infopult sa informacija koji autobusi prolaze kroz Višegrad, već turisti moraju po prodavnicama da pitaju kasirke za informacije.

Žalosno je i što narod koji umire nema gdje u Višegradu da se sahranjuje, pa je upitno i proširenje gradskog groblja za koje stručnjaci tvrde da je rastresito i da je moguće da dođe do klizišta, jer je i tu struka zaobiđena, kao i u mnogo čemu. Kako se nadati izgradnji kapele u 21.vijeku, kad se ne vodi računa o živima, a kamoli o mrtvima.

Imaju Višegrađani sve, ali nemaju ništa – rekao je stari gimnazijski profesor.

Možda je to najbolja i definicija Višegrada. Imaju dvije rijeke, ali nemaju kupalište (u ratnom periodu su imali osam gradskih kupališta, sada samo jedno i to u Dobrunu, 12 kilometara od Višegrada). Malo više im treba kilometara da odu i na bazen u Rogaticu i Štrpce, jer Višegrad ima samo banjski, zatvoreni bazen, napravljen u bivšoj Jugoslaviji.

Istine radi, aktuelni načelnik opštine Mladen Đurević u svom prvom mandatu, na opštinskom sajtu napravio je anketu da građani glasaju za koje od ratnih pet kupališta građani glasaju da se jedno uredi. Anketa je završena, ali uređenja nije bilo ni za jedno od ponuđenih do dan danas.

Ne bi se načelnik sjetio ni toga, ali je bio na udaru kritika građana, jer je zatrpao započeti bazen svog prethodnika SDS-ovog kadra i napravio skromno dječije igralište na mjestu gdje je trebao biti gradski bazen. Što se SNSD-ova vlast zadužila da zatrpa SDS-ov bazen isto koliko se SDS-ova vlast zadužila da započne projekat bilo je jasno iz izjave aktuelnog načelnika da SNSD neće završavati SDS-ove projekte. I tako Višegrađani ostadoše bez bazena.

Kažu svjetski intelektualci da je višegradska želja primitivizam da imaju na dvije rijeke, bar jedno kupalište (što finansijski gledano i nije neka velika investicija), a kako da ne budu primitivni kada u 21.vijeku žive u periodu koji je Arndić opisao u romanu za koji je dobio Nobelovu nagradu.

I tu nije kraj.

Višegradu su potrebne i obrazovne institucije. U prvi razred upiše se toliko đaka koliko u jedan razred u Istočnom Sarajevu. Srednja škola postaje upitna, jer djeca odlaze u Užice poslije završenog osnovnog obrazovanja. Roditelji tvrde da perspektive nema za odrastanje, a najbolje znaju oni koji za svog života pamte sve periode od Višegrada koji je bio poželjan za život, do sadašnjeg koji postaje “slučaj”.

Ponovo uz pomoć republičkih vlasti stvorila se ideja za otvaranje studijskog programa turizmologije. Lokalna vlast nije prstom makla da se to obećanje realizuje do kraja, da ne bi naljutili od njih moćnije stranačke kolege koji, za razliku od njih, itekako rade za poboljšanje životnog standarda za život svojih građana, konkretno u Istočnom Sarajevu.

Tako se mali, povukli, bez borbe pred velikima i ostali bez plijena, baš kao u basnama.

Lokalci nisu prstom makli ni da se integriše granični prelaz Kotroman-Vradište. Srbija je svoj posao završila, ali lokalci čekaju da to drugi završe za njih, jer drugima treba, više nego njima. Ne znaju ni procedure, ali im “ponos” ne dozvoljava ni da priznaju da nešto oni ne znaju, pa ih je sramota i da pitaju (odlika slabih i nemoćnih).

Višegrad nekad i sad

• imao fabrike – ima HE (od koje Trebinje ima korist, bazene, kupališta, gradsko uređenje – Višegrađani samo plate)
• imao bolnicu – sada samo skromni Dom zdravlja
• imao autobusku stanicu – sad ni infopult
• imao kupališta – sad jedno u Dobrunu ( u privatnoj režiji)
• imao stručne kadrove – sad se stručni ne pitaju
• imao LJUDE – sada samo tužna lica onih koji su digli ruke od borbe sa sujetnima

Nastaviće se … jer te lažu Predsjedniče, a nisi to zaslužio, kao ni Višegrađani da nemaju ništa.